Wystawa ma charakter pokazu autorskiego Franciszka Bunscha. Chociaż zebrane prace są z różnych okresów i lat, nie jest założeniem autora tworzenie typowej retrospektywy, lecz pokazanie pewnych problemów przewijających się w różnych okresach czasu oraz różnych środków wypowiedzi. Są tu także szkice i rysunki, będące również często dopiero przygotowaniem do grafiki, co jest wyraźnie widoczne gdy są konfrontowane z późniejszą realizacją, ale oglądane po czasie wydają się warte także pokazania.

Jest w tym rodzaj przekazu myśli i nurtujących w danym czasie problemów -ujawnianie tego, co drąży pojedynczego człowieka czy też większe zbiorowości. Będzie to czasem nawet forma żartu i satyry aż po sprawy najbardziej istotne – egzystencjalne.

Zauważalna różnorodność wypowiedzi jest wynikiem sięgania po nieraz bardzo różne środki i techniki celem uzyskania możliwie najbardziej zadowalającej i pełnej formy - pokazania tego, co autor chce wyrazić.

Prace zostały pogrupowane w następujące podstawowe zestawy:

- rysunki i tempery

- drzeworyty i linoryty

- sztychy i akwaforty

Artyści

Franciszek Bunsch urodzony w 1926 r. w Bielsku. Studiował malarstwo u prof. Eugeniusza Eibischa i grafikę pod kierunkiem profesorów Andrzeja Jurkiewicza, Ludwika Gardowskiego i Konrada Srzednickiego w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1945-1949), następnie odbył dwuletni staż w Akademie Vytvarnych Umeni w Pradze (1949-1951).

W 1952 r. został asystentem prof. Ludwika Gardowskiego w pracowni drzeworytu ASP w Krakowie, po odejściu profesora na emeryturę w 1965 r. objął samodzielnie prowadzenie pracowni (od 1990 r. z tytułem profesora zwyczajnego) aż do czasu przejścia na emeryturę w 1996 r. Na uczelni pełnił różne funkcje programowe i organizacyjne, w tym dwukrotnie funkcję prorektora w latach 1972-75 i 1984-87.

Od 1951 r. bierze udział w wystawach ogólnopolskich, regionalnych oraz w wystawach grafiki polskiej za granicą m. in.: w Belgii, Holandii, ZSRR oraz Rosji, Danii, Norwegii, NRD, na Kubie i Węgrzech, w Austrii, Czechosłowacji, Wenezueli, Urugwaju, Meksyku, Francji, Jugosławii, Bułgarii, Szwecji, Szwajcarii, Turcji, Japonii, Finlandii, Algierii, Tunezji, Islandii, Hiszpanii, RFN, Kanadzie i USA.

Ma w swym dorobku ponad 20 wystaw indywidualnych, ostatnio w Krakowie w Galerii „Oko dla Sztuki" w r. 2013 oraz w Galerii K. Napiórkowskiej, Warszawa 2014 r.

Regularnie uczestniczy w cyklicznych wystawach międzynarodowych, między innymi: Międzynarodowe Biennale Grafiki w Krakowie 1966-1988, Małe Formy Graficzne Łódź, Biennale Grafiki CUPRUM Lubin, Międzynarodowe Biennale Małej Formy Graficznej i Ekslibrisu Ostrów Wielkopolski.

Wybrane nagrody i wyróżnienia: II Ogólnopolska Wystawa Książki i Ilustracji Warszawa 1955 - II nagroda, V Ogólnopolski Konkurs Grafiki Marynistycznej Gdańsk 1969 - I nagroda i wyróżnienie, III Międzynarodowe Biennale Grafiki w Krakowie 1970 - nagroda-zakup, Międzynarodowe Biennale Małej Formy Graficznej Ostrów Wielkopolski 1997 - II nagroda, Międzynarodowe Biennale Grafiki CUPRUM VIII Lubin 1999 - nagroda specjalna za prace w technice miedziorytu, I nagroda na VII Międzynarodowym Przeglądzie Ekslibrisu, Katowice 2010. W r. 1993 za wybitne zasługi dla kultury polskiej odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ważniejsze opracowania i publikacje: „Fotografia i obraz" („Widzenie fotograficzne i widzenie malarskie") FOTOGRAFIA Nr.3/1984 i Wyd. Wydziału Grafiki ASP 1986, „Kształcenie grafików w krakowskiej ASP", (wstęp do katalogu „Grafika w krakowskiej ASP") 1986, „Dzieje ASP w Krakowie w latach 1941-1943 i 1945-1949", „Związki polskiego drzeworytu współczesnego z tradycją drzeworytu japońskiego" 1995, „Drzeworyt, papier, rycina" rozdziały „Podręcznika warsztatowego - grafika artystyczna", wyd. Wydział Grafiki ASP w Poznaniu 2007.

Bunsch jest nieodrodnym przedstawicielem swojego, świetnego pokolenia, nie stara się rzucić widza na kolana, nie chce go zakrzyczeć ani oszołomić. Nie pragnie wstrząsnąć jego sumieniem ani przerazić straszliwością stawianych przed oczy wyobrażeń, nie aspiruje do roli sumienia i moralności świata. Chce nas oczarować i - może - zaczarować wyobraźnią i urodą swych dzieł, ich nastrojem i wytwornością plastycznej roboty, precyzją kreski, subtelnością oszczędnie kładzionej barwy. I to mu się udaje. Z pewnym naddatkiem nawet - dzieła artysty, obojętne, drzeworyty, techniki metalowe czy obrazy, budzą w nas szacunek należny Meisterstuckom, rzeczom na mistrzowskim poziomie wykonania.

Przed wielu już laty, pisząc o sztuce Bunscha, zaliczyłem go do „nurtu sztuki emocjonalnej, gdyż jego prace, niezależnie od stopnia deformacji oraz innych plastycznych zabiegów, zachowują ten sam klimat - właśnie dramatyzm, bo osobowość artysty, a nie motyw ma w dziele sztuki decydujące znaczenia..." i -jak zwykle w wypadku wybitnych artystów - nie muszę zmieniać swej opinii, choć mogę ją uzupełnić: otóż sztuka Bunscha jest znacznie głębsza, piękniejsza i bardziej inspirująca wyobraźnię, niż mi się to wówczas wydawało. Zaś przede wszystkim znacznie bogatsza w podteksty i możliwości odczytania.

Jerzy Madeyski, Malarstwo Franciszka Bunscha 2001